میراث معنوی متعلق به کیست؟

یاداشت اختصاصی:مهدی نورعلیشاهی/سیب پرس: 

ثبت میراث معنوی کشورمان ایران که چند وقتی است از سوی سازمان میراث فرهنگی و گردشگری دنبال می‌شود یکی از کارهای ارزشمندی است که می‌توانست سال‌ها پیش انجام شود.
یعنی همان سالهایی که کشورهای اطراف ایران در اندیشه هویت‌سازی برای خویش بودند و در نتیجه چون مشاهیر علم و فرهنگ و هنر و به طور کلی مفهوم هویت ملی را کم می‌آوردند سعی در از آن خود کردن میراث ایرانی داشتند.
از مولانا شروع کردند و به واسطه قبر مولانا که در شهرشان بنا به هر دلیل وجود داشت او را از آن خود کردند. حتی پا را فراتر از این گذاشتند و مولانا را ترک نامیدند و برای خالی نبودن عریضه گفتند درست است که روزی مولانا به فارسی سخن می‌گفته و شعرهایش به فارسی است، اما مولانا از آن ماست. جالب آن بود که در برخی موارد ما نیز با آنها هم آوا شدیم و به عنوان مثال تورهای گردشگری با تبلیغات فراوان به راه انداختیم که به ترکیه برویم تا به قول ایشان مولانای ترک را زیارت کنیم.
ماجرا البته به مولانا ختم نشد. آنها بعد دست روی ملانصرالدین گذاشتند و دنبال علم کردن مقبره این طنزپرداز در کشورشان رفتند. همان‌طور که چند سال پیش می‌خواستند شیخ ابوالحسن خرقانی را از آن خود کنند و جالب آن بود که مقبره این عارف نیز در کشورمان واقع شده است. مطمئنا در پاسخ به این جملات عده‌ای حرف‌هایی خواهند داشت. بله. مولانا متعلق به یک قوم نیست. اصلا چهره‌های جهانی میراث معنوی جهانیان هستند. این پز روشنفکری نیست. یک واقعیت است. همه باید از آن بهره‌مند شوند. اما دوستان آیا تابحال به آنها اعتراض کرده‌اید که چرا مولانا را از آن خود کرده‌اید یا آن‌که چرا رئیس‌جمهور روشنفکر این کشور در سفر‌های رسمی‌اش یک جلد مثنوی مولوی به زبان ترکی – انگلیسی به روسای جمهور دنیا هدیه می‌دهد.
صیانت از میراث معنوی از جایی باید شروع شود. دیروز نقالی در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید. اتفاق خوبی که همه را خوشحال کرد هر چند باید سال‌ها قبل این‌گونه اتفاقات رخ می‌داد، اما با ثبت ملی آن بایستی زمینه‌ای برای جهانی شدن و معرفی در یونسکو به عنوان میراثی جهانی با خاستگاه ایرانی به وجود آید.