پرواز را به خاطر می سپاریم

سیبنا، مرجان حاجی رحیمی: ۱۶ سال پیش در چنین روزی یک فروند هواپیمای نظامی C130 با ۹۴ سرنشین و خدمه که عمده آنها را خبرنگاران رسانه‌های گروهی تشکیل داده و از تهران برای پوشش خبری رزمایش نظامی عازم منطقه چابهار بود، پس از نقص فنی، هنگام بازگشت به فرودگاه مهر‌آباد و فرود اضطراری در ساعت ۱۳:۴۵ در شهرک مسکونی «توحید» واقع در حوالی سه راه آذری، دچار سانحه شد و سقوط کرد و طی آن همه سرنشینان شهید شدند.

این سقوط در حالی رخ داد که خلبان هواپیما هنگام کنترل توانسته بود از برخورد آن با بلوک مسکونی شماره ۵۲ شهرک توحید جلوگیری کند اما یکی از بالهای هواپیما هنگام سقوط با ساختمان مذکور برخورد کرد و دچار آتش‌سوزی شد و تعدادی از سکنه برج نیز کشته شدند. از ۱۲۸ نفر تلفات گزارش‌شده، ۹۴ نفر داخل هواپیما بوده‌اند که در دم جان سپرده‌اند و دست‌کم ۳۴ تن از کشته‌شدگان از ساکنین ساختمان و افراد حاضر در اطراف آن بوده‌اند.^∗

خلبان پس از ترک فرودگاه مهرآباد با گزارش نقص فنی در موتور هواپیما تقاضای بازگشت به فرودگاه را می‌کند اما در حین بازگشت دچار آتش‌سوزی شده و با ساختمان مسکونی ۱۰ طبقه‌ای در شهرک توحید در منطقهٔ فرودگاهی مهرآباد (در فاصلهٔ سه کیلومتری فرودگاه) برخورد می‌کند. گفته می شود ستوان بابک گوهری، خلبان ۳۰ ساله این هواپیما چندین بار درخواست فرود در فرودگاه امام خمینی را می‌کند که به او اجازه نمی‌دهند. چندین بار نیز درخواست فرود در فرودگاه سابق قلعه مرغی را می‌کند که به او اجازه نمی‌دهند.

محمد نبی رودکی، نایب رییس پیشین کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس شورای اسلامی در گفتگو با  «ایرانیوز» درباره جعبه سیاه این هواپیما گفته بود: «یک دقیقه و ۵۰ ثانیه از نوار مکالمات هواپیمای c 130 در حال حرکت و چرخش است اما هیچگونه مکالمه‌ای ثبت نشده است اینکه در این مدت چه اتفاقی در کابین خلبان رخ داده که خلبان نتوانسته است مکالماتش را ادامه دهد و یا اینکه این نوار به صورت عمدی پاک شده است از نکات مبهم پرونده بررسی علل سقوط هواپیمای C-130 است».

در همان زمان خانم علیخانی – مادر شهید بابک گوهری خلبان هواپیمای c-130 در حاشیه مراسم ارتش برای بزرگداشت شهدای این حادثه گفت: فرزند من این هواپیما را مثل کف دستش می‌شناخت و ۲ هزار و ۲۰۰ ساعت هم سابقه‌ پرواز داشت. امکان ندارد فرزندم خلبان هواپیمایی شود که نقص فنی دارد. او همیشه متعهد جان مسافران خود بود.  بابک از اول عاشق کار خلبانی بود و وقتی کودک بود آرزو داشت روزی خلبان شود و صدام را بکشد.