شکست الگوهای جهانی عبور از بحران

ژان دلومو، تاریخ دان محافظه کار فرانسوی در کتابش با عنوان «طبقه بندی رفتارهای جمعی در زمان شیوع طاعون در قرن هفده و هجده » می نویسد: «هنگام بروز خطر شیوع طاعون، در درجه اول سعی می شد به آن توجه نشود ». هاینریش هاین، نویسنده آلمانی هم می نویسد: پس از اعلام رسمی شیوع وبا در پاریس درسال ١٨٣٢، «پاریسی ها با سرخوشی بیش از پیش در خیابان ها پایکوبی می کردند زیرا «آفتاب درخشان و هوا دلچسب بود» . سپس، ثروتمندان به روستاها گریختند. بعد دولت شهر را قرنطینه کرد. دلومو توضیح می دهد که ناگهان «چهارچوب های مرسوم ازبین رفت. عدم امنیت فقط ناشی از بیماری نیست، بلکه به خاطر ازبین رفتن عواملی است که محیط زندگی روزمره مردم را می سازد. همه چیز دگرگون می شود».
هم اکنون اخبار را که نگاه کنید ساکنان محصور شده نیویورک رم، مادرید یا پاریس را میبینید که با تحمل سطحی بی سابقه از فشار روبرو هستند. حق هم دارند واکنش های اجتماعی اشان به کنشی آخرالزمانی با طعم مرگ ریشه در افکار مدیریت کلان جامعه اشان دارد. ذهنیت آماده خوری مدرن آنهم متصل به مقوله درمان به مثابه کالا در این کشورها باعث شده است ذهنشان قبول نکند ویروسی کوچک دنیای بزرگ اما کوچکشان را میتواند قبضه کند.
اما در میان این غوغای جهانی باید قبول کنیم رفتارهای اجتماعی ایرانیان در مقابله با این بیماری اگر متفاوت لقب نگیرد می تواند نمونه ای برای انشا باشد. تعجب بسیاری از ناظران خارجی از رفتارهای ایرانیان به عنوان مثال در مقوله خرید دستمال کاغذی شاید نمونه کوچکی در این زمینه باشد.
خارج از تمایلات ناسیونالیستی هم اکنون مردمان ما سطحی از بحران ستیز و یا بهتر نوعی همسفرگی اجباری-اختیاری با بحران را یاد گرفته اند که نمونه اش در دنیا کم نظیر یا بی نظیر است.
الگوهای رفتاری پیش و حین و پس از بحران در میان ایرانیان تبدیل به الگویی واحد اما کارا شده است. همسانی با بحران برای عبور .این امر باعث شده است سطحی متفاوت از رفتارها در ایران شکل بگیرد که الگوهای منطقه ای و جهانی را به هم می ریزد. ۴۰ سال تحریم که نزدیک به یک دهه مضاف بر آن بحران عظیم جنگ را به دنبال داشته است شاید دلیل اصلی این امر باشد.
کرونا فردا روزی نخواهد ماند اما مطمنا تاریخ به یادگار نام مردمان این سرزمین را متفاوت در مقابله با این بحران خواهد نوشت.