ارتباطات میان فردی والدین و فرزندان در خانواده

گزارش اختصاصی/ منصور ساعی-سیبنا

خانواده کانون طبیعی تعامل و ارتباطات بین دو نسل والدین و فرزندان است.اما همزمان می تواند محل کشمکش و تنش ها و تضادهای بین آنها نیز باشد.نکاتی که در بندهای ذیل ارائه کرده ام، بخشی از نتایج طرح پژوهشی ام در مورد «ارتباطات والدین و فرزندان نوجوان در خانواده» است که اخیرآ به اتمام رسیده است:

✅ والدین و فرزندان نوجوان وقت و انرژی کمتری برای گفتگوهای طولانی، همدلانه و مبتنی بر پذیرش و احترام به دیگری با هدف به اشتراک گذاری نظرات و تبادل باورها و ارزشها، احساسات و عواطف و آروزها و برنامه های آینده صرف می کنند.

✅ مهمترین زمان ارتباطات میان فردی والدین و فرزندان در وعده غذای شام و حدود یک ساعت است که معمولا به صحبت های معمولی و احوالپرسی و گزارش کارهای روزانه اعضای می گذرد نه گفتگوهای طولانی در مورد مسائل و موضوعات مورد علاقه دو نسل.
اصولاً دونسل کمتر اولویت ها، موضوعات و دغدغه های مشترکی دارندکه بر روی آن گفتگو کنند.
✅ ارتباطات میان فردی دو نسل«خانگی شده» و کمتر به برنامه های فراغتی مشترک نظیر رفتن به سینما، تئاتر،پارک رفتن، کافه نشینی و پرسه زدن در خیابان و فعالیت های مشترک خارج از منزل می پردازند.

✅ در موارد محدودی که گفتگوی شکل می گیرد، جنبه گفت وشنودی ندارد و به سمت بحث وجدل و تنش و مناظره پیش می رود.
فرزندان به دلیل عدم نقدپذیری والدین، نابرابری در مواضع، طرد دیدگاه های فرزندان و وجود جوسرزنش آمیز، کمتر از صحبت کردن با والدین لذت می برند.

✅ فرزندان، به دلیل راهبرد سرزنش¬آمیز والدین نسبت به درددلها و مسائل و چالش ها آنان، از خودافشایی و خودگشودگی پرهیز می کنند.

✅ والدین کمتر نسبت به فرزندان نوجوان خود به صورت علنی ابزاراحساسات و عواطف(بیان دوست داشتن و روبوسی و…) می کنند.

✅ فرزندان نوجوان بیشتر زمان روزانه خود(بعداز مدرسه) را برای ارتباطات میان فردی با دوستان و همسالان در خارج از منزل و یا به صورت گفتگوهای آنلاین می گذرانند.