روزنامه نگار منجی دنیا نیست

سیب پرس/ مهدی نورعلیشاهی:روزنامه نگاری مرده شوریست،کاری به بعدش نداشته باش.کارت را بکن و مواظب باش سرت را به باد ندهی. این جملات مرحوم حسین قندی استاد روزنامه نگاری خطاب به من بود وقتی سالها قبل تر یادداشتی برایش برده بودم.
امروز پنجمین سال درگذشتش است و من افسوس جای خالی این نوع نگاه را در ادبیات برخی رسانه ای ها میخورم. روزنامه نگار باید دنیا را نجات دهد؟
رورنامه نگار باید با این انگیزه وارد این حرفه شود؟ قندی از معدود آدمهایی بود که روزنامه نگاری را از بعد حرفه به مثابه شغل و نه تکلیف می دید.
همیشه حرفش این بود که روزنامه نگار باید کارش را بلد باشد،خوب بنویسد،کتاب زیاد بخواند(سعدی بخوان…یادم می آید مجبورم کرد دوبار گلستان را در یک هفته بخوانم) و انجام رسالت های روزنامه نگاری را بگذارد برای بعد.

شاید از نظر علم روزنامه نگاری از آن دسته آدمهایی بود روزنامه را از جنبه علوم فنی به عنوان وسیله ای برای انتقال پیام خالص نگاه میکرد تا جنبه های تاثیر گذاری اش.
حداقل شاید برای تازه کارانی که میخواهند با پیشینه ذهنی تاثیر گذاری وارد این حرفه شوند آنهم بدون دانش روزنامه نگاری.
البته افتخار دارم که چند سالی هم شاگردش بود هم همکار. فکر میکنم آخرهای عمرش کمی به او جفا شد تا جایی که بارها دیدم و شنیدم در تحریریه ای دوستان نزدیکش با آنکه می دانستند او دچار آلزایمر شده است ، به جای کمک به او با شوخی های کودکانه به قولی استاد را سر کار می گذاشتند تا در گده های سیگار کشی کمی بخندند…
کاش استاد اکنون زنده بود تا ببیند همه بدون سواد رسانه ای می خواهند روزنامه نگار شوند و از مهمتر رسالتی که به دوش دارند را زمین بگذارند…