نگاهی گذرا به مبانی اندیشه امام خمینی

سیبنا- :احسان عزیزی- امام خمینی در روز اول مهرماه ۱۲۸۱ خورشیدی در شهرستان خمین از توابع استان مرکزی که در آن زمان به سلطان آباد مشهور بود پا به عرصه گیتی نهاد . هنوز به یک سالگی از عمر خویش نرسیده بودند که پدرش در نزاعی  با خوانین آن دیار به شهادت می رسد و روح الله در همان ابتدای زندگی طعم دوری از پدر را می چشد. با هجرت آیت الله حائری یزدی به قم و تاسیس حوزه علمیه در ان شهر امام خمینی که اکنون درسن جوانی است به ان شهر برای کسب فیض روحانی مهاجرت می کند تا بتواند همانند تشنه ای از علم سیراب گردد.دوران نوجوانی و جوانی امام خمینی عصر حساس و پرتنش در تاریخ تحولات سیاسی ایران است. جنبش مشروطیت ایران که به راستی زلال ترین حرکت در جامعه ایران و حتی جهان اسلام است توسط دخالت های بیگانگان و مزدوران داخلی آنها به بیراهه رفته است و کشور در اتش جنگ داخلی می سوزد. این نابسامانی ها سبب گردید که بار دیگر کشور در طی کودتای سوم اسفند ۱۲۹۹ و سلطنت پهلوی در سال ۱۳۰۴خورشیدی بار دیگر به دامان استبداد برگردد .این وقایع از دیدگاه امام خمینی پنهان نماند و ایشان درمان این وضع اشوبناک را در بازگشت دوباره به اسلام می دانشتند و بارها تاکید می کردند که اسلام در خطر مخاطرات عظیمی است و هشدار می دانند استبداد حاکم به تدریج استقلال ایران را به خطر می اندازد.

حضرت امام با نگرشی ژرف یکی از علل بحران را خمودگی حوزه های علمیه می داند و بر علمای ساکت و بی اعتناء انتقاد می فرمایند که چرا با سکوت خود مهر تاییدی بر این فساد می زنند. رهبر کبیر انقلاب اسلامی حکومت آرمانی خود را همان حکومت اسلامی مدینه نبی سلام الله علیه می داند که باید بار دیگر احیاء گردد تا جامعه به مدینه فاضله خود برسد.

بنیان گذار انقلاب اسلامی به جد خواستار اصلاح ساختار روحانیت بودند و پیشنهادهایی نیز به آیت الله حائری یزدی و ایت الله بروجردی ارائه دادند که متاسفانه اجرایی نگردید. هر چند ایشان تنها و تنها به تکلیف سیاسی می اندیشیدند و می فرمودند ما ملزم به تکلیف هستیم و نه نتیجه .

در یادداشت فوق سعی گردید به طور خلاصه اندیشه سیاسی امام خمینی  بررسی گردد و این مهم یاداوری گردد که ایشان بحران و علل بحران و چشم انداز را چه می دانستند . بحران اصلی در نگرش متعالی این اندیشمند در خطر بودن اسلام است که بارها در سخنرانی های خود تاکید کرده اند و علت را در خمودگی علما ی دینی و بی تفاوتی عوام و حاکمیت حکام ظالم و استعمار دولت های خارجی می دانستند. مطلوب آن بزرگوار برپایی حکومت اسلامی و نابودی استبداد و استعمار بود و برای این مهم چاره را در برپایی حکومت اسلامی و استقرار ولایت فقیه را تنها راه درمان تشخیص دادند.